Ponieważ byt w sensie fenomenologicznym może istnieć tylko wtedy, gdy istnieje wygląd, nasze doświadczenie bytu jest związane z pierwotną podmiotowością cielesną, która transcendentnie poprzedza każde doświadczenie bytu jako próbę życia.
Jest to badane w kontekście zachodniej koncepcji transcendencji, biorąc również pod uwagę transkulturową perspektywę pustki w buddyzmie i wczesnochrześcijańską doxa jako chwałę Boga. Tożsamość testowania życia i pierwotnej niewiedzy w odniesieniu do takiej życiowej pasywności jednocześnie unieważnia wszelką dyskursywność, która twierdzi, że jest w stanie dogonić tę oryginalność naszego otchłannego testowania bytu jako życia poprzez pojęciowe tworzenie znaczenia.
Skutkuje to etycznymi i religijnymi konsekwencjami dla naszej kulturowej przyszłości, która nie będzie już charakteryzowana przez ogół społeczeństwa poprzez wiedzę i formy życia, ale gdzie tożsamość i kopathos zajmują centralne miejsce dla wszystkich jednostek.