Representing the Barrios: Culture, Politics, and Urban Poverty in Twentieth-Century Caracas
W kontekście gwałtownej urbanizacji i rozwoju globalnej gospodarki napędzanej węglem, Rebecca Jarman argumentuje, że w Wenezueli miejska bieda stała się jednym z najważniejszych zasobów w kulturze narodowej i polityce państwowej. Przyciągając uwagę pisarzy, artystów, filmowców i muzyków z Caracas i spoza jego granic, barrios są fetyszyzowane w domenie kulturowej jako miejsca szalejącego seksu, przestępczości, rewolucji, chorób i przemocy.
Atrakcyjność miejskiej biedoty w rozrywce jest powielana w polityce autokratycznych przywódców, którzy działając w ramach ekstraktywistycznej matrycy, która nagradza nabywanie ziemi i kapitału, starali się rozszerzyć swój zasięg na te gęsto zaludnione terytoria. Czasami poddając się utowarowieniu, barrios również opierały się wyzyskowi, przekraczając warunki ich reprezentacji w hegemonicznej kulturze i polityce.
Niezależnie od tego, czy chodzi o narracje czerpiące zyski z ubóstwa, czy podważanie stereotypów klasowych za pomocą eksperymentalnej estetyki, barrio jako zmieniający się zestaw współrzędnych konsekwentnie wymyka się przywłaszczeniom pozbawienia praw obywatelskich. Mapując powtarzające się napięcia, niepokoje, konflikty, aspiracje i martwe punkty, które charakteryzują przedstawienia barrios, Rebecca Jarman opracowuje dynamiczną analizę kulturową historii ubóstwa w stolicy Wenezueli.