Radykalna skóra, umiarkowane maski: De-radykalizacja muzułmanów i rasizm w społeczeństwach postrasowych

Opinie czytelników

Książka Morsiego jest mocną i emocjonalną eksploracją wpływu rasistowskiej władzy na muzułmańską tożsamość na Zachodzie, przedstawioną poprzez połączenie osobistych anegdot, refleksji i studiów przypadków. Pisarstwo jest opisywane jako „niechlujne” i „niezdyscyplinowane”, odzwierciedlając walkę autora o wyrażenie swoich doświadczeń i uczuć w złożonym krajobrazie społeczno-politycznym. Podważa konwencjonalne narracje i skłania czytelników do zbadania własnych uwarunkowanych reakcji w ramach rasistowskich struktur władzy.

Książka jest chwalona za swoją pilność i szczerość, oferując głęboko osobistą perspektywę, która angażuje się w złożone tematy. Pisarstwo Morsiego jest opisywane jako potężne i sugestywne, skutecznie łączące narrację i krytykę. Wyzywa czytelników do konfrontacji z ich własnym współudziałem w rasistowskich systemach władzy.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać styl pisania za „niechlujny” lub „niezdyscyplinowany”, przez co czasami może wydawać się fragmentaryczny. Emocjonalna intensywność i głębia osobistych refleksji może nie każdemu odpowiadać, potencjalnie prowadząc do chwil frustracji lub zwątpienia w siebie.

(na podstawie 1 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Radical Skin, Moderate Masks: De-Radicalising the Muslim and Racism in Post-Racial Societies

Zawartość książki:

Radical Skin, Moderate Masks bada głos uwięziony przez wojnę z terroryzmem. Jak muzułmanin może mówić o polityce? W jakim tonie może argumentować? Czy w dzisiejszym klimacie mogą "odezwać się" bez bycia zdefiniowanym jako umiarkowany lub radykalny? I co warunki stawiane ich wyborom politycznym ujawniają na temat liberalizmu i jego głębokiego i historycznego związku z rasizmem? Ta aktualna praca przygląda się toczącym się debatom i temu, w jaki sposób wzywają one muzułmanów do zaangażowania się w "deradykalizację" ich głosu i tożsamości.

Autor pobiera lekcje od Fanona i wykorzystuje je, aby nadać sens swoim licznym odczytaniom Orientalizmu Saida. Zastanawia się nad osobistymi i naukowymi trudnościami związanymi z pisaniem tej książki. Następuje autoetnografia.

Pokazuje ona (a nie opowiada) odczuwalną potrzebę użycia przyjemnego "apollińskiego" liberalizmu. Ten zatwierdzony język wymazuje jednak zdolność muzułmanów do mówienia o "dionizyjskich", bardziej azjatyckich częściach ich wiary i polityki.