Ocena:
Ogólnie rzecz biorąc, „Prophet of the Hood” jest chwalony za wnikliwą analizę hip hopu i jego wpływu na czarną społeczność, przedstawioną w dobrze zbadany i wciągający sposób. Jednak niektórzy czytelnicy uznali akademicki styl za wyzwanie i zauważyli znaczące pominięcia w dyskusji.
Zalety:⬤ Fascynująca analiza poezji i rapu
⬤ dobrze napisana i wciągająca
⬤ dokładne badania
⬤ obowiązkowa lektura dla miłośników muzyki i hip hopu
⬤ niezwykłe podejście do tematu
⬤ interesująca treść.
⬤ Akademicki styl pisania może być trudny
⬤ wymaga słownika
⬤ znaczące niedopatrzenie w nieuwzględnieniu homofobii w kulturze hip-hopowej
⬤ niektórym czytelnikom trudno było skończyć.
(na podstawie 8 opinii czytelników)
Prophets of the Hood: Politics and Poetics in Hip Hop
Hip hop, jednocześnie najbardziej dochodowa, popularna i kulturowo opozycyjna siła muzyczna w Stanach Zjednoczonych, wymaga takiej interpretacji, jaką zapewnia Imani Perry: krytyki zaangażowanej w tę tętniącą życiem formę muzyczną na jej własnych warunkach. Jako badaczka i fanka, Perry rozważa sztukę, politykę i kulturę hip hopu poprzez analizę tekstów piosenek, słów proroków kaptura.
Uznając dominującą charakterystykę hip hopu jako ponadnarodowej formy muzycznej, Perry wysuwa mocny argument, że hip hop jest przede wszystkim czarną muzyką amerykańską. Jednocześnie twierdzi, że wiele badań pomijało estetyczną wartość rapu, przypisując jego formę i treść przede wszystkim czynnikom społeczno-ekonomicznym. Jej nowatorska analiza zachwyca się kunsztem hip hopu, ukazując go jako sztukę innowacji, a nie niedostatku.
Perry oferuje szczegółową lekturę tekstów wielu artystów hip hopowych, w tym Ice Cube, Public Enemy, De La Soul, krs-One, OutKast, Sean "Puffy" Combs, Tupac Shakur, Lil' Kim, Biggie Smalls, Nas, Method Man i Lauryn Hill. Skupia się na kulturowych podstawach muzyki oraz na formie i narracyjnych cechach piosenek - wezwaniu i odpowiedzi, poleganiu na przerwie, użyciu metafory oraz powracających postaciach trickstera i banity.
Perry przedstawia również złożone rozważania na temat powiązań hip hopu z przestępczością, przemocą i mizoginią. Pokazuje, że choć jego przesłanie może być niepokojące, rap często wyraża błyskotliwe spostrzeżenia na temat egzystencji w społeczeństwie pogrążonym w trudnej polityce rasowej i płciowej.
Sugeruje, że hip-hop ukazuje znacznie szerszy i bardziej niepokojący zakres czarnych doświadczeń, niż miało to miejsce w erze praw obywatelskich. Zapewnia wyjątkową przestrzeń publiczną, w której łączą się święte i profaniczne impulsy w kulturze afroamerykańskiej.
