Problemy i rozwiązania Damascjusza dotyczące pierwszych zasad

Opinie czytelników

Recenzje podkreślają znaczenie „O pierwszych zasadach” Damascjusza jako ważnego dzieła filozofii neoplatońskiej, które odzwierciedla głębokie zrozumienie koncepcji metafizycznych. Tekst zwraca uwagę na swoją głębię, bogaty kontekst historyczny poprzedzający zamknięcie Akademii Ateńskiej oraz syntezę różnych dzieł filozoficznych i literatury sakralnej. Tłumaczenie i adnotacje dostarczone przez profesora Rappe otrzymują wysokie pochwały.

Tekst jest uznawany za niezwykle ważny wkład w myśl neoplatońską, integrując elementy metafizyki, psychologii i teologii. Zdolność Damascjusza do harmonizowania różnych tradycji filozoficznych jest doceniana, a książka jest chwalona za jej głębię i zrozumiałość. Wprowadzenie i tłumaczenie profesora Rappe są również podkreślane jako błyskotliwe i pouczające.

Książka jest opisywana jako głęboka i trudna, co może stanowić wyzwanie dla niektórych czytelników. Jest ona skierowana w szczególności do osób zainteresowanych filozofią neoplatońską, co może ograniczać jej szerszą atrakcyjność. Niektóre recenzje sugerują, że praca nie jest wystarczająco znana lub uznana, co wskazuje na potencjalny brak uznania w dyskursie filozoficznym.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Damascius' Problems and Solutions Concerning First Principles

Zawartość książki:

Damascjusz był szefem akademii neoplatońskiej w Atenach, kiedy cesarz Justynian zamknął jej drzwi na zawsze w 529 roku. Jego praca Problemy i rozwiązania dotyczące pierwszych zasad jest ostatnim zachowanym niezależnym traktatem filozoficznym z Późnej Akademii. Jego przegląd neoplatońskiej metafizyki, dyskusja na temat transcendencji i kompendium późnoantycznych teologii czynią go wyjątkowym wśród wszystkich zachowanych dzieł późnoantycznej filozofii. Nigdy wcześniej nie została przetłumaczona na język angielski.

Problemy i rozwiązania wykazują dogłębną krytykę proklezjańskiej metafizyki, zaczynając od zasady, że wszystko, co istnieje, pochodzi od jednej przyczyny, przechodząc do krytyki proklezjańskiego triadycznego poglądu na procesję i rewersję oraz poważnie podważając status intelektualnej rewersji w ustanawianiu bytu jako zrozumiałego przedmiotu. Damascjusz bada wewnętrzne sprzeczności czające się w teorii pochodzenia jako całości, pokazując, że podobieństwo przyczyny i skutku jest wadliwe w przypadku procesji, w których jeden porządek (np. intelekt) daje początek zupełnie innemu porządkowi (np. duszy).

Neoplatonizm jako metafizyka spekulatywna stawia Jedno jako egzotyczne lub extopic explanans dla wielości, pojmowane jako bezpośrednie, obecne na wyciągnięcie ręki, a zatem wymagające wyjaśnienia. Damascjusz zmienia perspektywę swojej metafizyki: stara się stworzyć dyskurs metafizyczny, który uwzględnia, o ile język jest wystarczający, ostateczną zasadę rzeczywistości. W końcu jak spójny jest system metafizyczny, który opiera się na Niewysłowionym jako pierwszej zasadzie? Zamiast tworzyć obiektywną ontologię, Damascjusz pisze zawsze świadomy ograniczeń dialektyki oraz pułapek i pułapek związanych z samą strukturą dyskursu metafizycznego.