Intellectual Currents and the Practice of Engagement
Pod koniec XIX i na początku XX wieku nastąpił znaczny wzrost wykorzystania słowa drukowanego i prasy przez podmioty spoza Europy w celu wyrażania i rozpowszechniania idei oraz uczestniczenia w życiu intelektualnym zarówno ich społeczeństw macierzystych, jak i szerszego kontekstu międzynarodowego. Niniejsza książka analizuje francuskojęzyczną twórczość osmańskich i algierskich pisarzy w latach 1890-1914.
Wielkość zaangażowania tych postaci we francuskojęzyczną przestrzeń intelektualną i dziennikarską jest zjawiskiem historycznym, które odzwierciedla szczególny sposób zaangażowania na Zachodzie w dekadach poprzedzających I wojnę światową. Zamiast analizować te pisma przez pryzmat ich powiązań z konkretnymi grupami, takimi jak Młodzi Turcy czy Młodzi Algierczycy, niniejsza książka ma na celu potraktowanie tego zbioru prac jako wyjątkowej kategorii produkcji tekstowej, która pełniła określoną funkcję. Śledząc prace szerokiej gamy osmańskich i algierskich pisarzy na wielu platformach w tym okresie, można dojść do wniosku, że osoby te były zaangażowane w coś więcej niż tylko akty sprzeciwu politycznego.
Działali oni raczej na rzecz umiejscowienia się w konkretnej przestrzeni kulturowej i intelektualnej. Książka jest zorganizowana wokół czterech rozdziałów tematycznych, które pojawiają się w tych pismach w różnych ramach czasowych.
Są to: prezentacja i funkcja historii, natura islamu, kwestia tożsamości i obywatelstwa oraz kształt reform. Analizując ich podobieństwa, różnice i rozwój, możemy wyciągnąć wnioski na temat tego rodzaju aktywności intelektualnej, która wykracza poza ruchy polityczne, religię i narodowość.