Ocena:
Książka przedstawia dyskusję na temat komercjalizacji sztuki i piękna, sugerując, że brakuje jej oryginalności i powtarza już ustalone argumenty. Autor argumentuje za niezależnością piękna, odwołując się do perspektyw filozoficznych, ale niektórzy czytelnicy uważają dyskurs za nieoryginalny i zbyt powtarzalny.
Zalety:Książka próbuje bronić niezależności piękna w sztuce i przywołuje filozoficzne punkty widzenia, które mogą prowokować do myślenia i dyskusji.
Wady:Argumenty są postrzegane jako banalne i zbyt znane, pozbawione nowych spostrzeżeń. Niektórzy czytelnicy uważają, że tekst jest powtarzalny i odzwierciedla wcześniej ustalone idee, nie oferując świeżych perspektyw.
(na podstawie 1 opinii czytelników)
The Power of Art
Żyjemy w erze estetyki. Sztuka stała się zarówno wszechobecna, jak i potężna - jest prezentowana nie tylko w muzeach i galeriach, ale także na ścianach korporacji i coraz częściej łączy się z designem. Ale co sprawia, że sztuka jest tak potężna i na czym polega jej moc?
Zgodnie z powszechnym poglądem, siła sztuki - jej piękno - leży w oku patrzącego. To, co liczy się jako sztuka, wydaje się być funkcją indywidualnych aktów oceny wspieranych przez potężne instytucje. W tym ujęciu moc sztuki wynika z siły, która sama w sobie nie jest estetyczna, takiej jak rynek sztuki i finansowa władza spekulantów. Sztuka wyraża, w ukrytej formie, moc czegoś innego - jak pieniądze - co za nią stoi. Jednym słowem, sztuka straciła swoją autonomię.
W tej krótkiej książce Markus Gabriel odrzuca ten pogląd. Argumentuje, że sztuki zasadniczo nie da się kontrolować. W naturze dzieła sztuki leży bycie autonomicznym do tego stopnia, że świat sztuki nigdy nie zdoła go obezwładnić. Od czasu malowideł jaskiniowych w Lascaux sztuka zawładnęła ludzkim umysłem i wdrożyła się w naszą istotę. Dzięki pojawieniu się sztuki staliśmy się istotami ludzkimi, to znaczy istotami, które prowadzą swoje życie w świetle obrazu istoty ludzkiej i jej pozycji w świecie oraz w odniesieniu do innych gatunków. Ze względu na swoją strukturalną, ontologiczną moc, sztuka sama w sobie jest i pozostaje radykalnie autonomiczna. Jednak moc ta jest wysoce niejednoznaczna, ponieważ nie możemy kontrolować jej rozwoju.
W tej książce czołowy zwolennik nowego realizmu stosuje tę filozoficzną perspektywę do sztuki, aby stworzyć nowy realizm estetyczny.
