Postcolonial Borges: Argument and Artistry
Postcolonial Borges to pierwszy systematyczny opis geopolitycznych i postkolonialnych tematów w szeregu pism Borgesa, od poezji i esejów z lat dwudziestych, przez prozę i poezję lat średnich (40., 50. i 60.), po opowiadania El informe de Brodie i wiersze La cifra oraz inne późniejsze zbiory.
Robin Fiddian analizuje rozwój postkolonialnej wrażliwości w utworach takich jak "Mityczne założenie Buenos Aires", "Tlon, Uqbar, Orbis Tertius", "Temat zdrajcy i bohatera" oraz "Raport Brodiego". Bada Borgesowskie podejście do tożsamości narodowej i regionalnej oraz relacji Wschód-Zachód w kilku esejach i wierszach, zawartych na przykład w Innych inkwizycjach i Siedmiu nocach. Teoretyczne koncepcje "kolonialności" i "okcydentalizmu" rzucają nowe światło na kilka dzieł Borgesa, który zyskuje ostrzejszy profil polityczny niż wcześniej uznawano.
Fiddian zwraca szczególną uwagę na tematy orientalne w dziełach Borgesa z lat 70. i 80., gdzie ich traktowanie wiąże się z krytyką zachodnich wartości i założeń.
Klasyfikowany przez niektórych komentatorów przez lata jako prekursor postkolonializmu, Borges w rzeczywistości wyłania się jako prototyp postkolonialnego intelektualisty, którego przykładem są James Joyce, Aime Cesaire (na przykład) i Edward Said. Z perspektywy regionalnej, jego repertuar geopolitycznych i historycznych obaw rezonuje z tymi Leopoldo Zea, Enrique Dussela, Eduardo Galeano i Joaquina Torresa Garc-a, którzy ilustrują różne wątki i rodzaje postkolonializmu Ameryki Łacińskiej XX wieku.
Jednocześnie wyraźne różnice pod względem temperamentu politycznego i artystycznego wyróżniają Borgesa jako postkolonialnego intelektualistę i twórcę, który jest sui generis.
