Pisanie jako kara w szkołach, sądach i życiu codziennym

Opinie czytelników

„Pisanie jako kara w szkołach, sądach i życiu codziennym” Spencera Schaffnera stanowi krytyczną analizę tego, w jaki sposób pisanie jest często wykorzystywane jako narzędzie kary i kontroli, a nie środek uzdrawiania i wzmacniania. Poprzez różne studia przypadków, książka ujawnia mroczne aspekty praktyk pisania w kontekście edukacyjnym i społecznym, kwestionując konwencjonalne przekonania dotyczące mocy pisania.

Książka jest chwalona za wnikliwą eksplorację karnych aspektów pisania, przystępny styl pisania i jej znaczenie zarówno dla nauczycieli, jak i uczniów. Recenzenci doceniają różnorodność historycznych i współczesnych przykładów, które podkreślają negatywne implikacje pisania jako kary. Książka polecana jest jako cenne źródło wiedzy dla nauczycieli i osób zainteresowanych studiami nad pisaniem i retoryką.

Niektórzy czytelnicy uważają, że temat jest niepokojący i emocjonalnie wymagający, ponieważ konfrontuje niewygodne prawdy o niewłaściwym użyciu pisania. Pojawiają się również wzmianki o niejasnych lub potencjalnie niejasnych argumentach, chociaż ogólnie rzecz biorąc, książka jest silnie zaangażowana.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Writing as Punishment in Schools, Courts, and Everyday Life

Zawartość książki:

Wnikliwe i przewidujące rozważania na temat pisania jako narzędzia kary.

Pisanie jest zwykle charakteryzowane jako pozytywny aspekt umiejętności czytania i pisania, który pomaga nam wyrażać nasze myśli, wspierać komunikację międzyludzką i archiwizować pomysły. Istnieje jednak szeroki wachlarz dowodów, które podkreślają przeciwne przekonanie, że pisanie ma moc karania, zawstydzania, upokarzania, kontrolowania, dehumanizowania, fetyszyzowania i przekształcania tych, którzy są mu poddawani. W Writing as Punishment in Schools, Courts, and Everyday Life Spencer Schaffner przygląda się wielu przypadkom pisania jako kary, w tym przymusowemu tatuowaniu, zawstydzaniu pijanych, sądowym listom z przeprosinami i zawstydzaniu w mediach społecznościowych, w celu zrozumienia i uznania powiązania umiejętności czytania i pisania z podporządkowaniem.

Writing as Punishment in Schools, Courts, and Everyday Life to fascynujące badanie tego, jak złowieszcze może być pisanie i bezpośrednio kwestionuje edukacyjny ideał, zgodnie z którym potężne pisanie jest niezmiennie dobrem publicznym. Chociaż Schaffner przygląda się ciemniejszej stronie pisania, nie oczernia ani nie popiera praktyki pisania jako kary. Raczej bada tę kwestię za pomocą humanistycznych dociekań i koncentruje się na tym, czego można się nauczyć, rozumiejąc wiele dziwnych sposobów, w jakie pisanie jako kara jest wykorzystywane do osiągnięcia podstawowych celów w życiu codziennym.

Poprzez pięć zwięzłych studiów przypadków poznajemy nauczycieli, sędziów, rodziców, handlarzy seksem i pijanych imprezowiczów, którzy zwrócili się ku pisaniu ze względu na jego domniemaną władzę nad pisarzami i czytelnikami. Schaffner dokładnie analizuje znane kary, takie jak kopiowanie wierszy przez uczniów, a także bardziej dziwaczne publiczne rytuały, które skutkują ciałami pokrytymi atramentem i osobami zmuszonymi do publicznego trzymania znaków.

Schaffner argumentuje, że kary oparte na piśmie nie powinny być odrzucane jako łagodne lub potępiane jako błędne wypaczenie pisania, ale zamiast tego powinny być rozumiane jako narzędzie zdolne do wspierania zarówno celów sprawiedliwości, jak i degradacji.