Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
Performance as Political Act: The Embodied Self
. Pojawiając się w czasie, gdy niewiele uwagi poświęca się nowym źródłom politycznego impulsu na Zachodzie, Performance as Political Act stara się ponownie ucieleśnić podmiot polityczny, argumentując, że kiedy umysł został zdominowany przez masową komunikację, jak w zachodnim kapitalizmie, ciało wyłania się jako miejsce sprzeciwu. Studium Martina jest sprzeczne z konwencjonalną mądrością trzech obszarów, które stara się zsyntetyzować: polityki, sztuk performatywnych i ciała. Podczas gdy większość lewicowych studiów politycznych zakłada, że świadomość jest niezbędna do aktywności politycznej, autor twierdzi, że świadomość jest nieadekwatna bez politycznego odczuwania i zmysłów, które są domeną ciała. Sztuki performatywne, zazwyczaj postrzegane z perspektywy publiczności, są tutaj postrzegane z punktu widzenia wykonawców, ponieważ siła relacji społecznych, jak twierdzi Martin, leży ostatecznie w performansie. Wreszcie, ciało, postrzegane w odpowiedniej literaturze albo jako naturalna, indywidualna istota, albo jako podporządkowane umysłowi, zostaje tutaj ustanowione jako społeczny, historyczny czynnik aktywności politycznej.
Dwa odrębne, ale powiązane ze sobą badania stanowią podstawę twierdzenia Martina, że alternatywna polityka musi opierać się na ciele zaangażowanym w performans: po pierwsze, wewnętrzne spojrzenie na tworzenie tańca współczesnego ukazuje źródła władzy ciała społecznego; po drugie, porównanie teatru politycznego w radzieckich latach dwudziestych i amerykańskich latach sześćdziesiątych identyfikuje sposób, w jaki zmienia się potencjał ciała dla polityki. Długotrwała dyskusja teoretyczna, która krytykuje semiotyczne i fenomenologiczne podejścia do ciała i nakreśla politykę ciała, łączy te dwa badania.
Artyści performerzy zainteresowani politycznymi aspektami swojej pracy; socjologowie zaangażowani w badanie problemów kultury i życia codziennego; oraz teoretycy literatury zaangażowani w stosowanie narzędzi krytyki literackiej do problemów politycznych przekonają się, że perspektywy wyrażone w tym przełomowym badaniu współczesnej teorii i historii ciała stanowią przekonujący argument na rzecz zakresu, w jakim ciało może stać się źródłem aktywności politycznej.
