Ocena:

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 10 głosach.
Te indywidualnie odrębne, ale powiązane ze sobą eseje oferują podstawy do zrewidowanego spojrzenia na postać Pelagiusza jako kontrowersjonisty i teologa z końca IV i początku V wieku. Trzy z tych rozdziałów opierają się na przekonaniu, że wiele interesującego można odkryć zarówno na temat życia, jak i myśli Pelagiusza, jeśli Jerome, jako źródło informacji, zostanie potraktowany znacznie poważniej niż miało to miejsce w dotychczasowych pracach naukowych. To właśnie przeciwko niemu Pelagiusz napisał swoje dwa główne kontrowersyjne traktaty i dlatego ważne jest, aby odkryć naturę i podstawy antagonizmu między tymi dwiema postaciami. Kiedy źródła są rozpatrywane w tym świetle, wyłaniają się trzy wnioski: że Pelagiusz i Jerome byli razem zaangażowani w prawdziwe ożywienie kontrowersji orygenistycznej, a Pelagiusz miał całkowicie uzasadniony argument przeciwko swojemu przeciwnikowi.
Pelagiusz po raz pierwszy pojawia się w historii jako krytyk ascetycznego nauczania Jerome'a na temat małżeństwa.
I że ważnym źródłem myśli Pelagiusza jest znacznie zaniedbane dzieło Sentencje Sekstusa. Czwarty rozdział dowodzi, że Augustyn po raz pierwszy podjął poważną polemikę z Pelagiuszem, gdy afrykański lekarz dostrzegł, że brytyjski mnich próbuje wesprzeć swoją teologię odwołując się do autorytetu katolickich autorów, wśród których wybitnym był sam Augustyn. Przedstawiono również argument, że Pelagiusz mógł odwołać się z prawdziwą sprawiedliwością do wczesnego pisma Augustyna, którego biskup Hippony w późniejszym życiu odmówił dostrzeżenia jego oryginalnego kontekstu. Piąty rozdział przedstawia bardziej kompleksowe podsumowanie teologii Pelagiusza, niż się dotychczas ukazało. Przez cały czas autor zastanawia się, jakiej rewizji pojęcia ortodoksji wymaga uczciwe badanie historyczne.