Oxyradicals in Medical Biology: Volume 25
Gwałtowna ekspansja obszaru biologii wolnych rodników w ciągu ostatnich 25 lat nastąpiła w ramach założeń i z góry przyjętych pojęć, które czasami kierowały przebiegiem tego ruchu. Najbardziej dominującym z tych poglądów był pogląd, że produkcja wolnych rodników jest bez wyjątku czymś złym i że im skuteczniejsza będzie eliminacja tych toksycznych substancji, tym lepiej dla nas. Bardzo ważna obserwacja Bernarda Babiora i współpracowników z 1973 roku, że aktywowane fagocyty wytwarzają ponadtlenek w celu zabicia mikroorganizmów, posłużyła do zilustrowania, że wolne rodniki mogą pełnić konstruktywne role. Dla wielu badaczy było to jednak jedynie podkreślenie śmiercionośnej natury rodników tlenowych, zarówno z punktu widzenia mikroorganizmów, jak i gospodarza. (Wytwarzany przez fagocyty nadtlenek jest częściowo odpowiedzialny za uszkodzenie tkanek objawiające się stanem zapalnym). Patrz Harris i Granger, Rozdział 5, oraz Leff, Hybertson i Repine, Rozdział 6). )
Matka Natura ma jednak zamiłowanie do robienia jedwabnej sakiewki z ucha maciory. Jeśli ktoś otrzymuje złą rękę, musi po prostu zrobić z niej to, co najlepsze. Po dwóch dekadach koncentrowania się na destrukcyjnej stronie wolnych rodników, ostatnie kilka lat zaczęło ujawniać nową i subtelniejszą perspektywę metabolizmu wolnych rodników - rolę w regulacji funkcji komórkowych (patrz Schulze-Osthoff i Baeuerle, rozdział 2). Dowody z wielu źródeł sugerują, że wzrost statusu oksydacyjnego komórki zachęca ją do wzrostu i podziału. Zwiększenie ekspresji mangnezowej dysmutazy ponadtlenkowej może hamować złośliwy fenotyp komórek melanonowych (patrz Oberley i Oberley, Rozdział 3). Stres oksydacyjny po przekroczeniu pewnej poitozy (z greckiego, dosłownie "rozpaść się"). Czy ta samobójcza reakcja jest ewolucyjnym urządzeniem zabezpieczającym przed niepowodzeniem w celu ograniczenia nowotworzenia? Czy apoptoza wywołana stresem oksydacyjnym odpowiada za utratę komórek odpornościowych w AIDS (patrz Flores i McCor, rozdział 4)?
W niniejszym tomie podjęto próbę przedstawienia spektrum ról, zarówno dobrych, jak i złych, odgrywanych przez aktywne formy tlenu, zgodnie z obecnym stanem wiedzy na temat biologii wolnych rodników.