Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 5 głosach.
On the Pleasure Principle in Culture: Illusions Without Owners
Dla wielu iluzji łatwo jest znaleźć właścicieli - ludzi, którzy dumnie deklarują swoją wiarę w takie rzeczy, jak życie po śmierci, ludzki rozum czy samoregulacja rynków finansowych. Istnieją jednak również różne rodzaje iluzji, na przykład w sztuce: malarstwo trompe l'oeil cieszy swoich obserwatorów "anonimowymi iluzjami" - iluzjami, w których nie jest do końca jasne, kto powinien zostać oszukany.
Anonimowe iluzje oferują uniwersalną zasadę przyjemności w kulturze. Są obecne w grach, sporcie, designie, erotyce, manierach, wdzięku, pięknie i tak dalej. Wydaje się jednak, że ta zasada przyjemności jest coraz częściej błędnie interpretowana. Dumni właściciele pewnych iluzji nie są już w stanie rozpoznać, że podążają również za anonimowymi iluzjami. W konsekwencji mylą szczęśliwych, uprzejmych innych z naiwnymi idiotami lub "dzikusami" - posiadaczami głupich iluzji, których szczęście jest nieprzyzwoitą ingerencją w życie bardziej racjonalnych stworzeń.
Błędne rozpoznanie anonimowych iluzji staje się zatem kluczową ideologiczną podstawą współczesnej polityki neoliberalnej. Nienawiść do szczęścia innych prowadzi do zniszczenia sfery publicznej i do państwa, które zamiast wspierać i stymulować zdolności swoich obywateli, interpeluje ich jako ofiary i ogranicza się do zapewniania "ochronnych" lub represyjnych środków skierowanych przeciwko nim.
