Ocena:
Książka „The Night Lake” autorstwa Liz Tichenor to pamiętnik szczegółowo opisujący głębokie doświadczenia autorki związane ze stratą, w tym śmierć jej niemowlęcego syna i matki. Jest chwalona za brutalną szczerość, piękny styl pisania i zdolność autorki do radzenia sobie z żałobą przy jednoczesnym zachowaniu poczucia wiary. Czytelnicy uważają ją za inspirującą i poruszającą, zapewniającą towarzystwo dla tych, którzy doświadczają własnej żałoby. Niektórzy czytelnicy liczyli jednak na więcej praktycznych wskazówek dotyczących radzenia sobie z żałobą.
Zalety:⬤ Głęboko autentyczna i szczera narracja
⬤ pięknie napisana i poetycka
⬤ oferuje surową i szczerą eksplorację żałoby
⬤ inspiruje czytelników poprzez podróż autora
⬤ rezonuje z tymi, którzy doświadczyli straty
⬤ łączy osobiste historie z refleksjami na temat wiary.
Niektórzy czytelnicy oczekiwali bardziej praktycznych wskazówek lub „mapy” do poruszania się po żałobie; podczas gdy szczerość jest doceniana, ciężkość tematu może być dla niektórych wyzwaniem.
(na podstawie 13 opinii czytelników)
The Night Lake: A Young Priest Maps the Topography of Grief
Nazwana przez Anne Lamott „tak smutną, trudną historią, ale w końcu tak afirmującą życie, wypełnioną duchem i miłością”, jest to surowy i intensywnie poruszający pamiętnik młodego księdza o utracie dziecka, jego żalu i jego następstwach oraz ciężko wywalczonej radości, która może nastąpić.
Liz Tichenor zabrała swojego nowo narodzonego syna, pięciotygodniowego, do lekarza, z domku nad brzegiem jeziora Tahoe. Zostaje odesłana do domu, do męża i dwuletniej córki z dzieckiem, które zostaje uznane przez lekarza za „zdrowe”. Sześć godzin później dziecko umiera w ich łóżku. Niecałe półtora roku wcześniej matka Tichenor skoczyła z budynku i zabiła się po długiej walce z alkoholizmem. Jako bardzo młody ksiądz episkopalny, Tichenor musi „głosić Dobrą Nowinę”, aby znaleźć wiarę tam, gdzie nie ma nadziei, ale zdaje sobie sprawę, że te straszne części jej własnego życia dołączą do niej na ambonie.
Nocne jezioro to opowieść o poszukiwaniu drogi naprzód poprzez tragedie, które wydają się być nie do przeżycia, i o wyrzeźbieniu przestrzeni dla powolnej pracy uczenia się życia na nowo, w żałobie.
