Nocne jezioro: Młody ksiądz mapuje topografię żałoby

Opinie czytelników

Książka przedstawia szczery i surowy opis podróży autora przez głęboki żal po utracie dziecka i innych osobistych stratach. Jest chwalona za szczere przedstawienie żałoby i osobistego rozwoju, głęboko rezonując z czytelnikami, którzy doświadczyli straty. Niektórzy czytelnicy życzyli sobie jednak więcej praktycznych wskazówek dotyczących radzenia sobie z żałobą.

Książka jest pięknie napisana, szczera i emocjonalnie potężna. Oferuje głęboką i autentyczną eksplorację żałoby i wiary, zapewniając towarzystwo osobom w podobnych sytuacjach. Wielu czytelników uważa ją za inspirującą i poleca ją ze względu na szczerą refleksję na temat straty i powrotu do zdrowia.

Niektórzy czytelnicy oczekiwali bardziej praktycznych porad lub „mapy topograficznej” do poruszania się po żałobie, a nie czysto osobistej narracji. Kilku z nich uznało, że choć tekst jest piękny, to brakuje w nim ustrukturyzowanych wskazówek, na które liczyli.

(na podstawie 13 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Night Lake: A Young Priest Maps the Topography of Grief

Zawartość książki:

Nazwana przez Anne Lamott "tak smutną, trudną historią, ale w końcu tak afirmującą życie, wypełnioną duchem i miłością", jest to surowy i intensywnie poruszający pamiętnik młodego księdza o utracie dziecka, jego żalu i jego następstwach oraz ciężko wywalczonej radości, która może nastąpić.

Liz Tichenor zabrała swojego nowo narodzonego syna, pięciotygodniowego, do lekarza, z domku nad brzegiem jeziora Tahoe. Zostaje odesłana do domu, do męża i dwuletniej córki z dzieckiem, które zostaje uznane przez lekarza za "zdrowe". Sześć godzin później dziecko umiera w ich łóżku. Niecałe półtora roku wcześniej matka Tichenor skoczyła z budynku i zabiła się po długiej walce z alkoholizmem. Jako bardzo młody ksiądz episkopalny, Tichenor musi "głosić Dobrą Nowinę", aby znaleźć wiarę tam, gdzie nie ma nadziei, ale zdaje sobie sprawę, że te straszne części jej własnego życia dołączą do niej na ambonie.

Nocne jezioro to opowieść o poszukiwaniu drogi naprzód poprzez tragedie, które wydają się być nie do przeżycia, i o wyrzeźbieniu przestrzeni dla powolnej pracy uczenia się życia na nowo, w żałobie.