Nicolaus Cusanus umieszcza w centrum swojego pisarstwa postać laika (idiota), który - jako antyteza wykształconego na uniwersytecie filozofa - reprezentuje prostą, niewykształconą osobę, a tym samym prawdziwą mądrość odpowiadającą ludzkiemu duchowi i jego potencjałowi. Zamiast polegać na wiedzy książkowej i autorytetach, skupia się na własnym filozofowaniu, które nieustannie poszukuje prawdy na nowo.
Laik ucieleśnia filozofię Kuzańczyka w szczególny sposób: fundamentalne antropologiczne, epistemologiczne i metafizyczne postanowienia Kuzańczyka są tu zjednoczone w jednej formie. Opierając się na wiedzy, że ludzkie poznanie może być jedynie przypuszczalne, chodzi o właściwy krytyczny stosunek do własnych możliwości poznawczych.
Posługując się postacią laika, Cusanus wyjaśnia, że w żaden sposób nie prowadzi to do epistemologicznego sceptycyzmu, który uznaje możliwość pewnej wiedzy za nieosiągalną od samego początku, a w konsekwencji wszelkie wysiłki zmierzające do poznania za zbędne, ale raczej wyraża nieskończony i dynamiczny potencjał istot ludzkich do ciągłego zbliżania się do prawdy. W historii epistemologii przed Kantem Der Laie ber den Geist odgrywa zatem fundamentalną rolę.
