Ocena:

Książka przedstawia złożoną analizę zjawisk kulturowych, społecznych i literackich w ramach kapitalizmu, koncentrując się w szczególności na koncepcji „natychmiastowości”. Czytelnicy chwalą jej wnikliwą prozę, choć niektórzy uważają ją za trudną i elitarną.
Zalety:Książka jest wnikliwa i oferuje świeże spojrzenie na krytykę kulturową. Ma porywającą prozę i wykorzystuje pomysłowe pisanie, dzięki czemu jest bogata w pomysły. Wielu czytelników uważa ją za głęboko prowokującą do myślenia i wartą zainwestowania czasu.
Wady:Proza jest opisywana jako wymagająca i niełatwa do czytania, wypełniona akademickim żargonem, który może zrazić niektórych czytelników. Znacząca krytyka obraca się wokół postrzeganego elitaryzmu; niektóre recenzje nazywają ją niezrozumiałą i oskarżają o nadmierną specjalizację, sugerując, że nie jest dostępna dla szerokiego grona odbiorców.
(na podstawie 4 opinii czytelników)
Immediacy: Or, the Style of Too Late Capitalism
Hegemonia natychmiastowości: dlaczego szybkość, przepływ i bezpośrednia ekspresja dominują obecnie w stylu kulturowym.
Współczesny styl kulturowy stawia na przejrzystość i szybkie przyswajanie. Są to wartości zaabsorbowane przez nasze obecne warunki ekonomiczne „dezintermediacji”, eliminujące pośredników. Jak Uber, ale dla sztuki. Immediacy nazywa ten styl, aby nadać sens temu, co tracimy, gdy sprzeczności kapitalizmu XXI wieku wymagają, aby estetyka zanegowała mediację.
Delugentna realność jako program estetyczny synchronizuje się z ekonomicznym imperatywem intensyfikacji cyrkulacji, gdy produkcja ulega stagnacji. „Flow” (przepływ) to najlepsze hasło XXI wieku, ale szybki obieg sprawia, że sztuka staje się bezużyteczna. A zła wiadomość jest taka, że polityczne zawirowania i wyzwania społeczne wymagają większej mediacji. Kolektywna wola, inspirujące pomysły i przemyślana konstrukcja to jedyne wyjście, ale nasz dominujący styl z nich rezygnuje.
Biorąc pod uwagę oryginalną telewizję strumieniową, literaturę popularną, trendy w świecie sztuki i teorie akademickie, Immediacy wyjaśnia niedawną obsesję na punkcie zanurzenia i nietolerancji reprezentacji oraz wskazuje na alternatywne formy w fotografii, telewizji, powieściach i konstruktywnej teorii, które zamiast tego stawiają na dystans, bezosobowość i wielkie idee.