Matkobójstwo w języku: Teoria pisania u Kristevej i Woolf

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Matricide in Language: Writing Theory in Kristeva and Woolf

Zawartość książki:

Połączenie psychoanalitycznego, literaturoznawczego i filozoficznego podejścia w tej książce koncentruje się na intertekstualnej lekturze Woolf i Kristevej w celu rozwiązania zagadki uporczywego tłumienia wkładu kobiet w kulturę. Pomimo wysiłków feministycznej teorii i historii, aby odwrócić bieg wydarzeń, proces ten wciąż nam towarzyszy.

"Jestem pierwszą z nowego rodzaju" (Mary Wollstonecraft). "Kiedy się rozejrzałam, nie widziałam i nie słyszałam nikogo takiego jak ja" (Mary Shelley). "Wszędzie szukam babć i żadnej nie znajduję" (Elizabeth Barrett Browning).

"Dlaczego nie ma tradycji matek? " (Virginia Woolf).

"Kobiety nie mają przeszłości ani historii" (Simone de Beauvoir). "Szukam siebie na przestrzeni wieków i nigdzie siebie nie widzę" (Helene Cixous).

Jak zauważyła Woolf, "dziwne przestrzenie ciszy" oddzielają samotne kobiece wypowiedzi na przestrzeni dziejów. Brutalne perypetie współczesnej recepcji feministycznych myślicielek, zmiażdżonych między tradycyjną akademią a antyintelektualizmem, który sam siebie określa mianem aktywizmu, są symptomami tego, że warunki, które wytworzyły "dziwne przestrzenie ciszy" i umożliwiły powtarzającą się ogólną samotność od Wollstonecraft do Cixous, wciąż działają. Znalazły one drogę do obecnego wieku jako "reakcyjny konformizm, któremu udaje się zdyskredytować wszelkie pojęcie kobiecej specyfiki lub wolności, która nie opiera się na uwodzeniu - co oznacza, że nie opiera się na reprodukcji i konsumpcji" (Kristeva).

Intertekstualne podejście do Kristevej i Woolf ujawnia "matkobójstwo" jako cichy silnik stojący za jąkaniem się kobiecej tymczasowości. "Matkobójstwo" stanowi wstęp do konceptualizacji kulturowych konsekwencji języka, który waha się między hipnotyczną namiętnością a morderstwem. Jak wykazała Joan Scott, oscylacje między fantazmatami wyjątkowości a fantazmatami fuzji są charakterystyczne dla ruchów kobiecych.

Matricide in Language twierdzi, że fantazje te są podszyte wyimaginowanym matricide i że mogą one wyjaśnić ekstremalne praktyki dyskursywne, które są charakterystyczne dla debaty w feminizmie i wokół niego.