Lacan: Mówiąc topologicznie

Opinie czytelników

Książka jest zbiorem esejów na temat teorii Lacana, który nie osiąga jasności i przystępności, zamiast tego utrwalając złożony żargon i źle zredagowaną treść. Wielu czytelników uznało ją za pozbawioną praktycznego zastosowania i skrytykowało styl pisania jako zawiły.

Niektórzy czytelnicy mogą docenić próbę omówienia teorii Lacana i różnorodne punkty widzenia różnych autorów.

Książka cierpi z powodu słabej redakcji, zawiera liczne błędy ortograficzne i gramatyczne oraz nie wyjaśnia złożonych teorii Lacana, pozostając niedostępną i nadmiernie zależną od żargonu. Nie łączy odpowiednio koncepcji teoretycznych z praktyczną psychoanalizą.

(na podstawie 1 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Lacan: Topologically Speaking

Zawartość książki:

Studium topologii bada sposób, w jaki coś może zmienić kształt, zachowując te same właściwości. Jacques Lacan poświęcił topologii ostatnią część swojego nauczania. W latach 50-tych badał topologię powierzchni (torus, pasy Moebiusa, butelki Kleina, krzyżówki), a od 1972 roku topologię węzłów (boromejski, sinthome). Pokazując, że życie cielesne i psychiczne funkcjonuje topologicznie, zrobił to, czego nikt wcześniej nie zrobił: dodał do logiki funkcjonowania reprezentacji logikę jouissance lub libidinalnego znaczenia, które „materializuje” język, czyniąc pragnienie, fantazję i częściowe popędy możliwymi do ustalenia funkcjami. Dla Lacana topologia nie jest ani mitem, ani metaforą. Jest to dokładny sposób, w jaki możemy zrozumieć konstrukcję i wygląd podmiotu. Przestrzeń jest wielowymiarowa zarówno pod względem znaczenia, jak i logiki.

Lacanowska topologia odpowiada na pytania poststrukturalizmu, jednocześnie ujawniając wady jego teorii. Rozwija również nauczanie XXI wieku, które eliminuje logikę symboliczną i jej pozytywistyczne założenia. Zastosowania znajdują się w klinice, literaturze i naukach społecznych.

Wśród zebranych tu autorów znajdują się światowej sławy topologowie lacanowscy, tacy jak Jacques-Alain Miller, Jeanne Lafont, Jean-Paul Gilson, Pierre Skriabine, Juan-David Nasio, Jean-Michel Vappereau oraz kilku nowych teoretyków ze Stanów Zjednoczonych i Europy.