Critical Theories of Crisis in Europe: From Weimar to the Euro
Czego można się nauczyć z chaotycznego upadku Republiki Weimarskiej i erozji europejskiej liberalnej państwowości w okresie międzywojennym w kontekście trwającego kryzysu europejskiego? Niniejsza książka analizuje i wyjaśnia powtarzające się kryzysy w społeczeństwach europejskich. Zadaje pytanie, w jaki sposób poprzednie kryzysy mogą wpłynąć na nasze zrozumienie obecnego kryzysu.
Szczególną perspektywą jest to, że kryzysy te są nie tylko kryzysami gospodarczymi i społecznymi, ale muszą być również rozumiane jako kryzysy władzy publicznej, porządku i autorytetu. Innymi słowy, argumentuje, że istotne wyzwania dla funkcjonalnej i normatywnej konfiguracji demokracji i rządów prawa były kluczowe dla pojawienia się i rozwoju tych kryzysów. Książka opiera się na bogatej „literaturze kryzysowej” opracowanej w ramach tradycji teorii krytycznej i uzupełnia ją, aby nakreślić ramy koncepcyjne pozwalające zrozumieć, czym są kryzysy społeczne.
Główną ideą jest to, że kryzysy społeczne stanowią rozbieżność między rozwojem procesów społecznych a ramami instytucjonalnymi, które zostały ustanowione w celu normatywnej stabilizacji tych procesów. Kryzysy, o których mowa, pojawiły się w okresach charakteryzujących się silnymi przemianami społecznymi, gospodarczymi i technologicznymi, a także w sytuacjach wstrząsów politycznych.
Jako takie, kryzysy stanowiły momenty, w których istniejąca funkcjonalna i normatywna siatka społeczeństwa, ucieleśniona w pojęciach porządku publicznego i władzy, została poważnie zakwestionowana, a w wielu przypadkach podważona. Patrząc z tej perspektywy, książka rekonstruuje, w jaki sposób kryzysy się rozwijały, jak były doświadczane i jakie reakcje wywołały konkretne kryzysy.
