Konstytucja jaźni

Opinie czytelników

Książka krytykuje podejście filozofii analitycznej do koncepcji „ja” i opowiada się za narracyjnym spojrzeniem na „ja”, zaproponowanym przez Maryę Schechtman. Przedstawia wyzwania związane z definiowaniem własnej tożsamości w czasie i sugeruje, że zrozumienie własnego życia jako spójnej narracji może wzmocnić jednostki i zapewnić narzędzia do zrozumienia siebie, szczególnie w radzeniu sobie z osobistym niepokojem.

Zapewnia przekonującą krytykę filozofii analitycznej, oferuje spójne podejście narracyjne do zrozumienia siebie, porusza współczesne kwestie związane z tożsamością, przedstawia konstrukcję narracyjną jako narzędzie do wzmocnienia siebie i zdrowia psychicznego.

Może wymagać znajomości złożonych argumentów filozoficznych, może nie współgrać z tymi, którzy są sceptyczni wobec podejść narracyjnych lub preferują empiryczne definicje jaźni.

(na podstawie 1 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Constitution of Selves

Zawartość książki:

Ofiara amnezji pytająca Kim jestem oznacza coś innego niż zdezorientowany nastolatek zadający to samo pytanie.

Marya Schechtman nie zgadza się z tym, że filozofia analityczna kładzie nacisk na pierwszy rodzaj pytania, wykluczając drugi. Sugeruje ona, że problem tożsamości osobistej jest zwykle rozumiany jako pytanie o życie historyczne.

To, co nazywa pytaniem o ponowną identyfikację, jest uważane za prawdziwe metafizyczne pytanie o tożsamość osobistą, podczas gdy pytania o przekonania lub wartości i działania, do których skłaniają, pytanie o charakterystykę, są często przedstawiane jako jedynie metaforyczne. Nierozpoznanie filozoficznego znaczenia obu tych pytań, argumentuje Schechtman, podważyło próby filozofii analitycznej zaoferowania satysfakcjonującego opisu tożsamości osobistej. Rozważania związane z kwestią charakteryzacji wkradają się nierozpoznane do dyskusji na temat reidentyfikacji, w wyniku czego żadna z tych kwestii nie jest odpowiednio rozwiązana.

Schechtman pokazuje, w jaki sposób oddzielenie tych dwóch pytań pozwala na bardziej owocne podejście do kwestii reidentyfikacji i rozwija własne narracyjne ujęcie charakterystyki. Sugeruje, że osoby konstytuują swoją tożsamość poprzez rozwijanie autobiograficznych narracji, które mają właściwy związek z faktami dotyczącymi środowiska, ogólną koncepcją osoby i koncepcjami innych ludzi na temat tego, kim są.