Heinrich Schenker's Conception of Harmony
Pierwsze szczegółowe studium przełomowego traktatu Schenkera z 1906 roku, pokazujące, w jaki sposób odzwierciedlał on 2500 lat myślenia o harmonii i stanowił energiczną reakcję na austriacko-germańską teorię muzyki około 1900 roku.
Co sprawia, że kompozycje Haendla, Bacha, Haydna, Mozarta, Beethovena, Schuberta, Schumanna, Chopina i Brahmsa wyróżniają się jako wielkie dzieła sztuki? Heinrich Schenker (1868-1935) postanowił odpowiedzieć na to pytanie w serii traktatów, zaczynając od uderzająco oryginalnego dzieła o zwodniczym tytule Harmonielehre (w przybliżeniu: Traktat o harmonii, 1906).
Podczas gdy inne traktaty z tego okresu kojarzyły harmonię z abstrakcyjnymi zasadami rządzącymi akordami i progresjami akordów, Schenker traktował ją jako konceptualne spoiwo, które pozwalało poszczególnym elementom utworu (melodiom, motywom, akordom, kontrapunktowi itp.) współpracować ze sobą lokalnie i globalnie. Jednak ta książka, choć znana i często cytowana, nigdy nie była badana systematycznie i szczegółowo.
Heinrich Schenker's Conception of Harmony traktuje traktat Schenkera z 1906 roku jako syntezę dawnych i bardzo nowych idei. Po raz pierwszy tłumaczy dwa eseje przygotowawcze do Harmonielehre i opisuje jego późniejsze poglądy na harmonię oraz sposoby, w jakie wpłynęły one, a także zostały zignorowane przez wydanie i tłumaczenie z 1954 roku, zatytułowane po prostu Harmony. Choć problematyczna, Harmony była pierwszym opublikowanym tłumaczeniem ważnego dzieła Schenkera, inaugurując studia nad jego pismami w powojennej Ameryce i Wielkiej Brytanii, gdzie nadal są one bardzo wpływowe.