Kierkegaard and Luther
S ren Kierkegaard potępił dziewiętnastowieczny duński luteranizm za wykorzystywanie doktryny Marcina Lutra o usprawiedliwieniu bez uczynków jako uzasadnienia dla antynomicznego, łatwego życia.
Kierkegaard postrzegał swoją własną twórczość jako korektę: "Chciałem powstrzymać ludzi w 'chrześcijaństwie' przed egzystencjalnym przyjmowaniem na próżno Lutra i znaczenia jego życia". W 1847 r.
Kierkegaard rozpoczął ośmioletnią lekturę kazań Lutra, wyszukując z nich fragmenty potwierdzające jego teologiczną korektę, a nie po to, by zrozumieć rozległość myśli Lutra. Kierkegaard znalazł w nich wiele do pochwalenia, ale także wiele do obalenia, prywatnie komentując, że Luter był częściowo odpowiedzialny za to, co uważał za problematyczny luteranizm swoich czasów. Co więcej, jak twierdzi David Coe, Kierkegaard nie zdawał sobie sprawy, że jego kopia postylli kościelnych i domowych Lutra była mocno skróconym wydaniem fragmentów tych postylli.
Dlatego jego ocena Lutra wymaga zbadania. Kierkegaard i Luter analizuje kazania Lutra czytane przez Kierkegaarda, to, co chwalił i krytykował, przeoczył i źle ocenił Lutra, i zwraca uwagę na zgodność tych dwóch luterańskich gigantów, a mianowicie negatywną, ale konieczną rolę, jaką chrześcijańskie cierpienie (Anfechtung/Anf gtelse) odgrywa w chrześcijańskiej wierze i życiu.
