Ocena:
Książka zawiera kompleksową analizę działań Sił Powietrznych Armii Stanów Zjednoczonych (USAAF) w kampanii północnoafrykańskiej podczas II wojny światowej, badając ich doktrynę powietrzną, operacje i wybory strategiczne. Podkreśla znaczenie często pomijanej kampanii i oferuje wgląd w ewolucję strategii siły powietrznej, podkreślając zarówno udaną taktykę, jak i lekcje historyczne.
Zalety:Książka jest chwalona za solidne badania i analizy, dostarczając nowych spostrzeżeń nawet dla doświadczonych czytelników. Przedstawia dogłębną eksplorację kontekstu historycznego i doktrynalnej ewolucji sił powietrznych, pozostając jednocześnie przystępną i wciągającą. Narracja z powodzeniem obala mity na temat amerykańskich osiągnięć wojskowych i podkreśla znaczenie strategii operacyjnych, które przyczyniły się do sukcesu w konkretnych kampaniach.
Wady:Niektórzy czytelnicy uważają, że książka jest niewielka (296 stron) i zauważają, że poświęca niewiele miejsca kampanii tunezyjskiej w porównaniu z innymi obszarami. Istnieje również poczucie, że analiza techniczna może być zbyt szczegółowa dla tych, którzy szukają szerszej narracji historycznej lub bardziej skoncentrowanego badania konkretnych bitew.
(na podstawie 6 opinii czytelników)
The North African Air Campaign: U.S. Army Forces from El Alamein to Salerno
Latem 1942 roku siły Osi kontrolowały niemal całe południowe wybrzeże Morza Śródziemnego. Niecały rok później zostały one zmiecione z kontynentu afrykańskiego - w dużej mierze dzięki wysiłkom raczkujących Sił Powietrznych Armii Stanów Zjednoczonych. Rzeczywiście, USAAF w Afryce Północnej wyłoniły się jako starszy partner w Sojuszu, dostarczając samoloty i załogi w tempie, którego inni partnerzy nie byli w stanie dorównać.
Wykraczając poza analizę północnoafrykańskich operacji powietrznych w poprzednich opisach, Christopher Rein pokazuje, jak amerykańskie myśliwce i ciężkie bombowce, wykorzystywane niemal wyłącznie w rolach taktycznych i operacyjnych, odegrały kluczową rolę w udanych kampaniach naziemnych Sojuszu. Ta powietrzna armada miała również znaczący negatywny wpływ na logistykę wroga poprzez naloty bombowe na porty, żeglugę i lotniska Osi. W trakcie tego procesu, USAAF pomogły rozwinąć wzorzec współpracy między służbami, który do dziś pozostaje fundamentem amerykańskiej doktryny bliskiego wsparcia powietrznego.
Rein przedstawia kronikę wyłaniania się USAAF w późnym okresie międzywojennym i na początku II wojny światowej jako bardziej heterogenicznej i kreatywnej siły bojowej, niż wcześniej sądzono. Następnie analizuje mało znane aspekty wojny, w tym wczesne operacje powietrzne we wschodniej części Morza Śródziemnego i lądowania TORCH. Bada niektóre kluczowe kwestie, przed którymi stanął Eisenhower, takie jak ustalenie priorytetów USAAF i rozmieszczenie bombowców dalekiego zasięgu, myśliwców i sił szturmowych. Opisując walkę o równowagę w wykorzystaniu zasobów powietrznych między bombardowaniami strategicznymi a działaniami interwencyjnymi w czasach pełnych rywalizacji między służbami, pokazuje, jak pomimo sporadycznych błędów, takich jak ciężkie straty podczas nalotów na Ploesti, USAAF osiągnęły odpowiednią równowagę, a nawet zainwestowały więcej zasobów w działania interwencyjne, niż sugerowałyby tradycyjne opisy bombardowań strategicznych.
Wirtualna historia USAAF na poziomie operacyjnym w okresie kształtowania się amerykańskiej potęgi powietrznej, relacja Reina zbiera materiały z różnych źródeł, aby wykazać, że dzisiejszy nacisk Sił Powietrznych na mobilność, wywiad, rozpoznanie i bliskie wsparcie dla sił lądowych ma głębokie korzenie. Pokazując, że Siły Powietrzne Armii podczas II wojny światowej nie zaniedbały wsparcia dla sił lądowych i morskich, aby skoncentrować się wyłącznie na bombardowaniach strategicznych, sugeruje lekcje dla przywódców wojskowych i cywilnych w zakresie wykorzystania sił powietrznych w obecnych i przyszłych konfliktach.
