Indianie bawiący się w Indian: Wielokulturowość i współczesna sztuka tubylcza w Ameryce Północnej

Opinie czytelników

Książka przedstawia złożoną tezę na temat rdzennej tożsamości i suwerenności, ale jest krytykowana za czytelność i perspektywę autora. Recenzje podkreślają postrzegane przez autora oderwanie od doświadczeń rdzennej ludności i zawiły styl pisania, który utrudnia zrozumienie.

Książka próbuje poruszyć ważne tematy suwerenności i polityki rdzennej ludności, oferując krytyczną perspektywę.

Styl pisania jest opisywany jako zawiły i trudny do odczytania, z długimi, ciągnącymi się zdaniami, które zaciemniają znaczenie. Argumenty autorki są postrzegane jako oderwane od rzeczywistych rdzennych doświadczeń, a jej krytyka różnych rdzennych artystów i instytucji jest postrzegana jako błędna i pozbawiona legitymacji.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Indians Playing Indian: Multiculturalism and Contemporary Indigenous Art in North America

Zawartość książki:

Bada, w jaki sposób amerykańscy artyści indiańscy zareagowali na wszechobecne niezrozumienie rdzennej ludności jako mniejszości kulturowych w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie.

Współcześni rdzenni mieszkańcy Ameryki Północnej stoją w obliczu wyjątkowej sytuacji. Podczas gdy odzyskują swój historyczny status suwerennych narodów, kultura popularna głównego nurtu nadal przedstawia ich jako mniejszości kulturowe podobne do innych etnicznych Amerykanów. Te przedstawienia rdzennej ludności jako "rdzennych Amerykanów" uzupełniają szerszą narrację o Ameryce jako schronieniu dla światowych imigrantów i domu dla współczesnych wielokulturowych demokracji, takich jak Stany Zjednoczone i Kanada. Ale zasadniczo błędnie przedstawiają rdzenną ludność, której amerykańska historia nie była imigracją, ale kolonizacją.

Monika Siebert w swojej książce Indians Playing Indian najpierw identyfikuje to zjawisko jako wielokulturowe błędne rozpoznanie, wyjaśnia jego źródła w północnoamerykańskiej historii kolonialnej i politycznych mandatach wielokulturowości oraz opisuje jego konsekwencje dla współczesnej rdzennej produkcji kulturowej. Następnie analizuje reakcje rdzennych artystów, którzy wykorzystują trwające zainteresowanie kulturą i sztuką rdzennych Amerykanów, jednocześnie oferując narracje o politycznej historii swoich narodów, aby oprzeć się wielokulturowej inkorporacji.

Każdy rozdział Indians Playing Indian prezentuje inne medium współczesnej sztuki tubylczej - wystawę muzealną, kino, cyfrową sztukę piękną, rzeźbę, instalację multimedialną i fikcję literacką - i bada konkretne strategie retoryczne stosowane przez artystów, aby zapobiec wielokulturowemu błędnemu rozpoznaniu i odzyskać polityczne znaczenia rdzenności. Omawiane miejsca i artyści to między innymi Narodowe Muzeum Indian Amerykańskich w Waszyngtonie, filmowcy z Inuit Isuma Productions, artyści cyfrowi/fotografowie Dugan Aguilar, Pamela Shields i Hulleah Tsinhnahjinnie, rzeźbiarz Jimmie Durham oraz powieściopisarka LeAnne Howe.