Z perspektywy psychoanalizy relacyjnej Altmeyer przygląda się osobliwościom współczesnego zglobalizowanego społeczeństwa: tożsamościotwórczemu znaczeniu mediów, sekretnej utopijnej treści biotechnologii, inscenizowanej naturze postmodernistycznej przemocy, międzykulturowym przekazom terroryzmu, społecznemu znaczeniu pokolenia 1968 - a także zmianom we współczesnym myśleniu samej psychoanalizy: jej zwrotowi w kierunku intersubiektywności.
Zgodnie z podstawową tezą, społeczeństwo, które stało się refleksyjne, oferuje różnorodne przestrzenie lustrzane i rezonansowe, które są wykorzystywane w procesach kształtowania tożsamości. Narcystyczny tryb postmodernistycznego samopoznania nie tylko dostarcza diagnozy czasów, ale także ujawnia coś na temat intersubiektywnych podstaw ludzkiej kondycji: Jaźń jest tworzona w lustrze drugiego człowieka.