Iluzja jest bardziej precyzyjna niż precyzja: Poezja Marianne Moore

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Illusion Is More Precise Than Precision: The Poetry of Marianne Moore

Zawartość książki:

Erickson analizuje twórczość Marianne Moore, by przedstawić kilka niezmiennie skutecznych strategii rozumienia jej poezji.

W 1935 roku T. S. Eliot napisał, że wiersze Marianne Moore "stanowią część niewielkiej części trwałej poezji napisanej w naszych czasach". W tym kompleksowym krytycznym studium amerykańskiej poetki Marianne Moore (1887-1972) i jej twórczości Erickson w pełni uzasadnia pochwałę Eliota, demonstrując zdolność poetki do łączenia uważnej obserwacji z prezentacją światopoglądu, która jest jednocześnie intuicyjna, kalejdoskopowa i optymistyczna. Niestety, na przestrzeni lat doskonałość i oryginalność twórczości Moore'a została przyćmiona przez jej pozorną niezrozumiałość. Erickson analizuje twórczość Marianne Moore, aby zapewnić kilka niezmiennie skutecznych strategii rozumienia jej poezji.

Teza koncentruje się na wersie z wiersza Moore'a "Podważająca skromność zbroi": "Co jest bardziej precyzyjne niż precyzja? Iluzja". Erickson argumentuje, że Moore zaczęła postrzegać siebie humorystycznie jako "Imagnifico, czarodziejkę w słowach", magiczkę, która używała swoich zaklęć, aby wyrazić prawdę wykraczającą poza rozum, prawdę opisaną przez filozofa Henri Bergsona jako intuicję, najwyższy etap ewolucji ludzkiego zrozumienia. Erickson twierdzi, że poczucie magii Moore jest nierozerwalnie związane z jej własną, wyjątkowo kobiecą epistemologią, tendencją do przywiązywania dużej wagi do intuicji i odnajdywania własnego głosu wśród zbiorów wielu głosów.

To studium pokazuje, że głos Moore jest prawdopodobnie najsilniejszym kobiecym głosem w dwudziestowiecznej literaturze amerykańskiej, a jej poetycki głos może utrzymać się w towarzystwie najlepszych innych modernistów. W przeciwieństwie do wielu współczesnych badaczy, Erickson dokładnie analizuje teksty samych wierszy Moore, pozwalając, by głos poetki przemówił wyraźnie. Studium bada również obsesję Moore na punkcie czasu, jej zaabsorbowanie wizualnością, zainteresowanie formami hebrajskiego wersetu i jej "podatność na szczęście", co jest sprzeczne z dwudziestowieczną fascynacją "romantyzmem porażki".

Chociaż książka ma charakter naukowy i jest starannie udokumentowana, jest niezwykle czytelna i zainteresuje każdego, kto jest zafascynowany umysłem genialnej kobiety XX wieku.