Wizja psychologii humanistycznej, w tym przypadku Carla Rogersa, była jedną z wielu perspektyw, które pośredniczyły między metodologiami behawioryzmu i psychoanalizy, ponieważ identyfikuje podmiot, który jest autonomiczny sam w sobie i wolny w konstruowaniu własnej ścieżki poprzez doświadczenia i cierpienie jako aspekty formacyjne dla życia, W ramach tej wizji Friedrich Nietzsche pojawia się jako autor, który nadaje większą wagę tej konstrukcji podmiotu, który poprzez momenty nihilizmu i woli mocy uzupełnia propozycję podmiotu złożoną przez Carla Rogersa, obaj autorzy dochodzą do wspólnego konstruktu: Silny podmiot psychologiczny.