Hyperdocumentation
Termin „hiperdokumentacja” to hiperbola, która wydaje się charakteryzować paradoks. Wiodące dyskusje na ten temat przynoszą różnorodne pomysły, takie jak dane, fantazja o Big Data, przetwarzanie w chmurze, sztuczna inteligencja, przetwarzanie algorytmiczne, przepływ informacji i wybitne sukcesy dezinformacji.
Celem tej książki jest pokazanie, że obecny kontekst dokumentacji jest tylko kolejnym krokiem w ludzkiej konstrukcji, która trwa nie wieki, ale tysiąclecia i która od końca XIX wieku przyspiesza. Termin „hiperdokumentacja”, ukuty przez Paula Otleta w 1934 roku w jego Traite de Documentation, odnosi się do koncepcji dokumentacji, która jest stale rozszerzana i rozbudowywana pod względem swoich funkcji i prerogatyw.
Choć, według Otleta, wszystko może być potencjalnie dokumentowane w ten sposób, coraz częściej odkrywamy, że to nasze życie jest hiperdokumentowane. Hiperdokumentacja objawia się nie tylko wzrostem ilości przetwarzanych informacji, ale także ich zakresem, ponieważ informacje są stopniowo integrowane w obszarach, które wcześniej były słabo udokumentowane lub nawet nieudokumentowane.