Ocena:
Książka „The Limits of Autobiography” autorstwa Leigh Gilmore jest chwalona za swoją oryginalność i głębię, oferując innowacyjne interpretacje sześciu fikcyjnych autobiografii. Łączy w sobie różne ramy teoretyczne bez nadmiernej złożoności, dzięki czemu jest odpowiednia zarówno dla naukowców, jak i zwykłych czytelników. Na szczególną uwagę zasługują spostrzeżenia autora dotyczące traumy i kreatywności, które mogą wpłynąć na podejście w dziedzinie prawa i opieki zdrowotnej.
Zalety:Przełomowa oryginalność, różnorodne podejścia teoretyczne, przystępne dla szerokiego grona odbiorców, wnikliwe spojrzenie na traumę i kreatywność, potencjalnie transformujące dla zrozumienia ofiar traumy, odpowiednie dla kursów akademickich.
Wady:Brak istotnych wad zidentyfikowanych w recenzjach.
(na podstawie 2 opinii czytelników)
The Limits of Autobiography: Community Organization and Social Change in Rural Haiti
Wspomnienia, w których trauma odgrywa główną - lub najważniejszą - rolę, stanowią wyzwanie dla granic autobiografii. Leigh Gilmore przedstawia serię przypadków granicznych - tekstów, które łączą elementy autobiografii, fikcji, biografii, historii i teorii, jednocześnie reprezentując traumę i jaźń - i pokazuje, w jaki sposób i dlaczego ich autorzy wymykają się formalnym ograniczeniom autobiografii, gdy reprezentacja traumy zbiega się z autoprezentacją.
Gilmore utrzymuje, że sprzeczne wymagania dotyczące zarówno jaźni, jak i narracji mogą skłaniać takich pisarzy do formalnych eksperymentów i prowadzić do tekstów, które nie są, ściśle rzecz biorąc, autobiografią, ale mimo to są głęboko zaangażowane w jej główne zagadnienia. Wnikliwie i przekonująco czytając teksty Michela Foucaulta, Louisa Althussera, Dorothy Allison, Mikala Gilmore'a, Jamaiki Kincaid i Jeanette Winterson, Gilmore bada, w jaki sposób każdy z nich stawia pytania: Jak żyłem? Jak będę żyć? w odniesieniu do społecznych i psychicznych form, w których pojawia się trauma.
Podważając granice autobiografii, a także traumy, historie te nie są opowiadane w konwencjonalny sposób: pisarze świadczą o tym, jak autoprezentacja i reprezentacja traumy wykraczają poza proste przyczyny i skutki, przekraczają swój czas trwania i łączą się z innymi formami historycznego, rodzinnego i osobistego bólu. Przechodząc od formy jawnego świadectwa do takiej, która czerpie zarówno z wiedzy prawniczej, jak i literackiej, takie teksty tworzą alternatywny sposób konfrontacji z pokrewieństwem, przemocą i autoprezentacją.
