The Edict of Cyrus and Notions of Restoration in Ezra-Nehemiah and Chronicles
Edykt Cyrusa, zarówno otwierający Księgę Ezdrasza i Nehemiasza (Ezd 1:1-4), jak i zamykający Księgę Kronik (2 Kron. 36:22-23), pełni inną rolę w każdej z tych ksiąg. W Księdze Ezdrasza i Nehemiasza jest to polecenie skutkujące wydarzeniem odbudowy, które zakończyło się niepowodzeniem, podczas gdy w Księdze Kronik jest to polecenie przewidujące pomyślne przyszłe wydarzenie odbudowy. W kontekście kanonu te różne zastosowania edyktu mają znaczenie teologiczne, zwłaszcza w formułowaniu idei nadziei na przyszłość w Kronikach.
Podczas gdy Kroniki są świadome, że historyczne przywrócenie miało miejsce kiedyś w przeszłości (1 Kron. 3:19-24; 9:2-44), podzielają sentyment Ezdrasza i Nehemiasza, że powrót był czymś w rodzaju niepowodzenia. Poprzez analizę kompozycyjną Gilhooley argumentuje, że edykt zamykający Księgę Kronik przedstawia prawdziwe, a raczej całkowite przywrócenie nie jako wydarzenie z przeszłości, nad którym należy się zastanowić, ale raczej takie, którego należy się spodziewać w przyszłości - w czasie, gdy Izrael miał ujrzeć ustanowienie nowej, uwielbionej świątyni, niezależność polityczną, uwolnienie z niewoli oraz błogosławieństwa nowego stworzenia i nowego porządku kultowego.
Odczytując Księgi Kronik jako ostatnią księgę Starego Testamentu zgodnie z różnymi żydowskimi świadkami, odkrywamy, że edykt przekształca się w programowe zakończenie kanonu. W związku z tym eschatologiczny powrót na Syjon i odbudowa świątyni wydają się być dominującymi troskami redaktorów kanonu. Te wersety, które kończą zarówno Księgi Kronik, jak i cały Stary Testament, mogą być również odczytywane w dialogu ze świadomymi kanonu znacznikami strukturalnymi w innych miejscach, a zatem mogą być formatywne w konstruowaniu teologii kanonicznej.