Discurso, espacio y poder en las religiones antiguas ma na celu refleksję nad tym, w jaki sposób sprawujący władzę, czy to religijną, społeczną czy polityczną, kształtują dyskursy uzasadniające ich władzę w ramach społeczeństwa lub określonej grupy oraz w jaki sposób przestrzeń uczestniczy w tych dyskursach. Intelektualiści, arystokraci, święci, a nawet zmarli musieli kształtować dyskurs, który pozwoliłby im uzasadnić ich hierarchie, niezależnie od tego, czy były one wewnętrzne, czy wspólne dla całego społeczeństwa, aby osiągnąć konsensus społeczny i utrzymać je w czasie.
Formy, w jakich władza wykorzystywała religię do wyrażania siebie, były dość zróżnicowane, takie jak rytualna przemoc, męczeństwo, ofiary, a nawet boskie podstępy. Czasami pewne przestrzenie stawały się miejscami, których polityczna i religijna kontrola powodowała konflikty, których rozwiązanie znajdowano poprzez legitymizację generowaną przez złożony dyskurs teologiczny, który wzmacniał niezwykłe cechy bogów, aby potwierdzić ich autorytet, lub poprzez spójną wartość rytuałów.
Niniejszy tom analizuje te kwestie w czternastu pracach szesnastu badaczy z różnych instytucji. Obejmuje on badania przeprowadzone na materiałach pochodzących z szerokiego zakresu źródeł: epigrafiki, zapisu archeologicznego i źródeł literackich.