Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 3 głosach.
Decolonizing Qualitative Approaches for and by the Caribbean
Jako pracownicy naukowi w postkolonialnych krajach karaibskich zostaliśmy przeszkoleni, aby wierzyć, że badania powinny być obiektywne: przynosić wymierne korzyści dla dobra publicznego i mieć charakter ilościowy, aby uogólniać wyniki w celu rozwoju społeczeństw wiedzy na rzecz wzrostu gospodarczego. Co się jednak dzieje, gdy samo słowo „badania” kojarzy się z obraźliwym terminem lub pozorem nieufności? Smith (1999) mówi o nieufnym charakterze tego terminu jako dziedzictwie europejskiego imperializmu i kolonializmu. W tym kontekście, w jaki sposób badacze z Karaibów wykorzystują uznane i cenione (rdzenne) metody poznania i zrozumienia dla i przez ludność Karaibów? W jaki sposób możemy uczyć się od rdzennych metod badawczych, takich jak Kaupapa Maori (Smith, 1999) i rozwijać rozumienie badań, które mają charakter emancypacyjny? Dekolonizujące metody jakościowe są zakorzenione w teorii krytycznej i opierają się na sprawiedliwości społecznej, oporze, zmianie i badaniach emancypacyjnych dla i przez Innych (Said, 1978). Dziedzictwo „uziemienia” Rodneya (1969) zapewnia zorientowane na Karaiby podejście etnograficzne do gromadzenia danych o ludziach i kulturze. Jest to antyimperialistyczna metoda gromadzenia danych skoncentrowana na środowisku społeczno-ekonomicznym i politycznym w kontekście (post) kolonialnym.
Podobnie jak Rodney, inni krytyczni badacze karaibscy przenieśli dyskurs badawczy do centrum pojęć oporu, walki (Chevannes, 1995; Feraria, 2009) i dekolonizujących metodologii. Proponowany tom redakcyjny dostarczy zbiorowego dorobku naukowego w zakresie innowacyjnych zastosowań dekolonizujących badań jakościowych. Aby teoretyzować i prowadzić dekolonizujące badania, można argumentować, że badacz jako Ja i jako Inny musi zostać przesłuchany. Zapożyczając z ontologii autoetnograficznej, badacz lub badaczka uznaje siebie za jednostkę miary i podejmuje wspólny wysiłek, aby nieustannie widzieć siebie, widząc siebie poprzez i jako Innego (Alexander, 2005; Ellis, 2004). Ten poziom przesłuchania może wymagać ram takich jak rozsądny humanizm, w których istnieje jasne zrozumienie roli badacza i badanego z fizjologicznego i psychospołecznego punktu widzenia. Następnie badacz jest lepiej przygotowany do podjęcia dyskursu na temat dekolonizujących metodologii. Początki badań jakościowych na Karaibach można przypisać dyskursom politycznym i ekonomicznym - marksizmowi, postkolonializmowi, neokolonializmowi, kapitalizmowi, liberalizmowi, postmodernizmowi - które zakwestionowały sposoby poznania i konstruowania wiedzy. Evans (2009) prześledził początki badań jakościowych w narracjach niewolników, dziennikach właścicieli, raportach misjonarzy i dziennikach podróży.
Wspólne dla Karaibów jest zrozumienie, w jaki sposób kolonialne dziedzictwo badań wyśmiewało tradycje ustne, język i sposoby poznania, często czyniąc je bezwartościowymi i nieistotnymi. Proponowany tom redakcyjny uznaje znaczenie dekolonizacji podejść do badań jakościowych na Karaibach i w szerszej diasporze karaibskiej. Obejmuje on publiczność złożoną z naukowców, nauczycieli / badaczy i studentów, głównie w dziedzinie nauk humanistycznych, społecznych i edukacyjnych. Proponowany tom dostarczy bardzo potrzebnej wiedzy i strategii najlepszych praktyk społeczności badaczy zaangażowanych w dekolonizację metodologii. Ponadto tom ten pozwoli czytelnikom myśleć o nowych wyobrażeniach o projektowaniu badań, które dekonstruują władzę i przywileje z korzyścią dla wiedzy, społeczności i uczestników. Zapoczątkuje kluczowe cele, kierunki i ramy dla głębszych dyskusji i przesłuchań normatywnych, zachodnich i hegemonicznych podejść do badań jakościowych. Wreszcie, w tomie znajdą się empiryczne badania nad zastosowaniem dekolonizujących metodologii i badań teoretycznych, które tworzą ramy krytycznego dyskursu.
