Ocena:
Książka jest wysoko ceniona za szczegółowe informacje na temat zdolności wojskowych i życia społecznego podczas II wojny światowej, szczególnie w odniesieniu do obrony wybrzeża. Chociaż jest uważana za doskonałe źródło do badań, niektórzy czytelnicy uważają, że brakuje jej odpowiedniej edycji.
Zalety:⬤ Niezwykle pouczająca i dobrze zbadana
⬤ doskonała dla entuzjastów historii wojskowości
⬤ ładne ilustracje
⬤ zapewnia szczegółowe spojrzenie na obronę wybrzeża i możliwości wojskowe
⬤ oferuje unikalne spostrzeżenia, takie jak rozdział o wykrywaczach statków / łodzi podwodnych.
Brakuje profesjonalnej edycji, co utrudnia niektórym czytelnikom pełne zaangażowanie się w treść.
(na podstawie 7 opinii czytelników)
Culver Cliff and the Isle of Wight at War
Obrona królestwa - bitwa elektroniczna na Culver Cliff podczas II wojny światowej.
Przez większość II wojny światowej wyspa Wight była zasadniczo zamkniętym obozem wojskowym, obsługującym ponad 30 baterii przeciwlotniczych do ochrony stoczni w Southampton i Portsmouth oraz arsenał przybrzeżnej siły ognia do obrony Solent i wyspy przed inwazją.
Był to niebezpieczny czas, w którym los narodu wisiał na włosku, a Isle of Wight była nową linią frontu. Czterysta lat po francuskiej inwazji w 1545 r. zahartowane w boju siły niemieckie miały plany podbicia wyspy w mniej niż 72 godziny.
Po wielu latach szczegółowych badań Tim Wander stworzył fascynujący obraz różnorodnych technologii, budynków i systemów - z których niektóre zostały już zapomniane - które zostały pospiesznie uruchomione w celu ochrony wyspy. Od kilometrów podmorskich kabli przeciw okrętom podwodnym rozciągniętych do wieży NAB i między fortami morskimi Solent, przez zdalnie sterowane pola minowe, sieci, druty kolczaste, kilometry barier przeciw lądowaniu, pola minowe, prototypowe radary, tajne stacje bezprzewodowe, hydrofony, a nawet zapory ogniowe na plażach i być może trujący gaz. Każdy z nich miał swoją rolę do odegrania w kluczowej zintegrowanej sieci obronnej, która została zmontowana w pośpiechu po katastrofalnym odwrocie z Dunkierki.
Przerażony nalotem komandosów typu Bruneval na eksperymentalne instalacje radarowe w forcie Bembridge i ogromną stację bezprzewodową na cyplu, która nie tylko kontrolowała D-Day, ale także była kluczową "stacją Y", przechwytującą wiadomości do dekodowania w Bletchley Park, Culver Cliff stał się jedną z najbardziej ufortyfikowanych części południowego wybrzeża.
Był najeżony działami i wszelkiego rodzaju systemami obronnymi, obsadzony przez ponad 300 mężczyzn i kobiet ze wszystkich trzech służb oraz Home Guard i inżynierów radarowych.
Podczas gdy balon zaporowy unosił się nad głowami przez kilka godzin, losy narodu spoczywały w rękach młodych inżynierów RAF-u, którzy walczyli o zbudowanie tymczasowej stacji radarowej przywiezionej na wyspę z Londynu, aby naśladować zniszczoną bazę radarową Chain Home w Ventnor. Ich działania zmyliły generała Wolfganga Martiniego, odpowiedzialnego za rozwój zaawansowanych niemieckich systemów radarowych, który przekonał Hermanna Gringa, dowódcę Luftwaffe, do zaprzestania ataków na brytyjskie instalacje radarowe - decyzja, która zasadniczo zmieniła przebieg wojny.
Główne 9,2-calowe baterie dział Culver Cliff i Nodes Point chroniły wejścia do Solent, a obecnie utracone forty Redcliff i Yaverland zapewniały kurtynę reflektorów i uzbrojenia do ochrony ryzykownych plaż inwazyjnych Sandown i Shanklin poniżej. W 1943 roku ta tarcza ochronna sprawiła, że zatoka stała się oczywistym wyborem do zainstalowania stacji pomp paliw dla ambitnego projektu inżynieryjnego o kryptonimie PLUTO, czyli rurociągu pod oceanem - zaprojektowanego w celu wsparcia inwazji D-Day.
