Continuity and Rupture in Roman Mediterranean Gaul: An Archaeology of Colonial Transformations at Ancient Lattara
Wraz ze spadkiem popularności terminu "Romanizacja" jako sposobu analizy zmian w zapisie archeologicznym widocznym w podbitych prowincjach Imperium Rzymskiego, naukowcy coraz częściej zwracają się ku ważnemu pojęciu "tożsamości", aby zrozumieć doświadczenia lokalnych ludów żyjących pod panowaniem rzymskim. Badania nad tożsamością w Imperium Rzymskim podkreślają zatem, w jaki sposób lokalne ludy, zamiast po prostu biernie kopiować rzymską kulturę, aktywnie tworzyły i odtwarzały złożone i wieloaspektowe tożsamości, które włączały lokalne tradycje do coraz bardziej połączonego i "zglobalizowanego" świata imperium. W jaki sposób brutalny charakter rzymskich rządów w prowincjach wpłynął na lokalne społeczności i sposoby, w jakie jednostki wchodziły ze sobą w interakcje? Niniejsza książka stanowi szczegółowe studium sposobów, w jakie celtyckojęzyczne ludy starożytnej osady Lattara w rzymskiej Galii Śródziemnomorskiej kształtowały swoje życie pod rządami Rzymu przez dwa stulecia, a w szczególności sposobów, w jakie tworzenie tych żywych doświadczeń było uwikłane w szersze procesy rzymskiego kolonializmu.
Ważna osada archeologiczna i port Lattara (znajdujący się dziś we współczesnym Lattes w śródziemnomorskiej Francji), była zamieszkana od około 500 r. p.n.e. do 200 r. n.e. i była przedmiotem szeroko zakrojonych wykopalisk prowadzonych przez międzynarodowe zespoły archeologów przez ponad 35 lat. Autor stara się zrozumieć, w jaki sposób codzienne życie mieszkańców Lattary było kształtowane i ograniczane przez szczególne okoliczności historyczne panowania rzymskiego, obejmujące brutalny podbój prowincji w latach 125-121 p.n.e., pacyfikację licznych buntów w pierwszej połowie I wieku p.n.e. oraz narzucenie opresyjnego systemu opodatkowania, redystrybucji ziemi i opłat zbożowych.
Poprzez szczegółową analizę dużego zbioru dowodów archeologicznych datowanych na okres od około 200 r. p.n.e. do 200 r. n.e. w Lattara, autor argumentuje, że gwałtowne ustanowienie rządów rzymskich w Galii Śródziemnomorskiej wywołało bardzo różne formy relacji społecznych i interakcji, które ustrukturyzowały społeczność pod koniec pierwszego wieku p.n.e. i później. Obejmowało to nową organizację przestrzeni domowej i warunków życia, nowe relacje strukturyzujące produkcję i wymianę dóbr materialnych, różne relacje między społecznością a szerszym światem duchowym oraz nowe strategie zdobywania wpływów politycznych i władzy, oparte na rosnącym znaczeniu bogactwa materialnego. Wszystko to wydarzyło się pod koniec I wieku p.n.e., pomimo utrzymywania się wielu aspektów lokalnej tożsamości, szczególnie widocznych w praktykach religijnych. Co więcej, te nowe relacje społeczne były prawdopodobnie najważniejsze w codziennych praktykach reprodukcji rzymskich rządów w Lattarze i ogólnie w większej prowincji Galii Śródziemnomorskiej; praktyki, które były w szczególności zakorzenione w stale rosnącej hierarchii społeczno-ekonomicznej.