Churchscape: Megachurches and the Iconography of Environment
Budynki i krajobrazy są tak samo częścią kościoła chrześcijańskiego, jak jego wyznania - odzwierciedlają wiarę i głoszą Boga. Architektura struktur kościelnych i pielęgnacja jego terenów są wyjątkowymi oknami na historię kościoła i kształt jego teologicznych zobowiązań.
Zrodzone w obrazoburczym duchu reformacji, kształty kościołów protestanckich doświadczyły ogromnych zmian w projektowaniu i zakresie. Od skromnych początków - małych budynków i cmentarzy - dzisiejsze kościoły mogą zajmować tysiące stóp kwadratowych na setkach akrów. Nowoczesne megakościoły, ze swoimi rozległymi kampusami, parkingami i rozległymi trawnikami, zmieniły nasz sposób myślenia o kościele i jego przestrzeniach. Forma podąża za funkcją, a teologia jest w obu. Zmiany skali, stylu i symboli we wspólnych przestrzeniach kościoła odzwierciedlają zmiany w kościelnych priorytetach, nawet jeśli kształtują wyobraźnię teologiczną na nowe sposoby.
W książce ChurchScape Susan Bratton przedstawia historię transformacji krajobrazu i budynku kościoła protestanckiego. Powołując się na wpływ kampusów uniwersyteckich na architekturę megakościołów, Bratton analizuje cechy, które są częścią wielu kompleksów megakościołów, w tym krajobrazy wodne, ikonografię i sztukę na świeżym powietrzu. Zabierając czytelników w podróż po ponad dwustu kościołach, Bratton śledzi ruch od małego budynku parafialnego z XIX wieku do rozległych kompleksów, które tworzą dzisiejsze krajobrazy kościelne. Przechodząc od kościoła do kościoła, Bratton opisuje, w jaki sposób wszystkie przestrzenie kościoła - budynki, zieleńce, ogrody i bramy - wspólnie kształtują jego praktyki, nazywają jego przekonania i tworzą jego wspólne życie.
Praca Bratton oferuje pierwszą historyczną i teologiczną analizę megakościoła oraz jego fizycznych planistów i plantatorów. Domaga się, abyśmy wszyscy spojrzeli nowymi oczami na sposoby, w jakie kościół może być innowatorem bez bycia destrukcyjnym, miejscem wspólnoty bez stawania się ekskluzywnym oraz miejscem obfitości bez dekadencji. Kościół w miejscu musi rozważyć, w jaki sposób jego krajobrazy i przestrzenie odzwierciedlają jego święte życie.