Ocena:
Książka „Battle Yet Unsung” autorstwa Timothy'ego O'Keefe oferuje dogłębne spojrzenie na historię 14 Dywizji Pancernej podczas II wojny światowej, podkreślając osobiste relacje weteranów i rzucając światło na mniej znany wkład dywizji. Jest jednak krytykowany za liczne nieścisłości historyczne, nieuporządkowany tekst i brak niezbędnych materiałów referencyjnych, takich jak mapy.
Zalety:⬤ Dobrze zbadana i zawierająca informacje o 14 Dywizji Pancernej
⬤ zawiera cenne osobiste relacje weteranów
⬤ wypełnia znaczącą lukę w historii Siódmej Armii
⬤ zapewnia emocjonalną głębię i docenia niedocenionych bohaterów II wojny światowej.
⬤ pełna historycznych nieścisłości
⬤ styl pisania jest zdezorganizowany i czasami niespójny
⬤ zbyt szczegółowa dla przeciętnego czytelnika
⬤ brakuje istotnych materiałów referencyjnych, takich jak mapy i schematy organizacyjne
⬤ niektórzy czytelnicy uznali ją za słabo napisaną lub pochodną.
(na podstawie 19 opinii czytelników)
Battle Yet Unsung: The Fighting Men of the 14th Armored Division in World War II
Podczas gdy nagłówki gazet w ETO naturalnie skupiały się na wydarzeniach w Normandii i wybrzuszeniu na północy, równie zaciekłe walki toczyły się w południowej Francji i Niemczech w latach 1944-45, które teraz wreszcie otrzymują należną im uwagę. Amerykańska 14 Dywizja Pancerna - późno przybyła na miejsce - została wrzucona w wir intensywnych walk niemal natychmiast po przybyciu do Europy, ponieważ Niemcy byli zdeterminowani, by bronić swojej południowej flanki.
Podobnie jak inne amerykańskie formacje, 14. Dywizja Pancerna, po przedarciu się przez Francję przeciwko sporadycznemu oporowi, została zatrzymana pod Westwall jesienią 1944 roku. Niemniej jednak zdobyła doświadczenie, a kiedy Niemcy próbowali odwrócić losy operacji Northwind, znaleźli przeciwko sobie zahartowaną formację.
Ta książka szczegółowo bada to, co wydarzyło się w styczniu 1945 r.
w pokrytych śniegiem Wogezach, kiedy próba zniszczenia Szóstej Grupy Armii przez Wehrmacht nie powiodła się. Northwind rozpoczął się w górach, ale został rozszerzony na równiny Alzacji bardzo blisko Renu.
Strategiczne wycofanie się po piekielnych dziesięciu dniach ognistych walk pozwoliło aliantom utrzymać linię aż do wiosennej ofensywy. Straszliwe zimno i pożoga bitewna zebrały żniwo po obu stronach, ale do tej pory 14. i inne amerykańskie dywizje czuły w sercach żar bitwy i wiedziały, co należy zrobić, aby pokonać przebiegłego wroga.
Ale Linia Zygfryda wciąż wisiała przed siłami amerykańskimi, a w sektorze 14. dywizje dosłownie przebiły się przez nią w marcu pod Steinfeld i zaczęły popychać Wehrmacht do odwrotu, z którego nigdy nie mógł się podnieść. Kolumny pancerne przebijały się przez blokadę za blokadą, miasto za miastem, z potężną koncentracją artylerii i lotnictwa, które nigdy nie dały niemieckim żołnierzom szansy na odpowiedź.
W wyniku szybkiego natarcia Siódmej Armii i Czternastej, niemieckie obozy jenieckie, takie jak te w Hammelburgu i Moosburgu, zostały wyzwolone z ponad 100 000 więźniów, co dało dywizji przydomek "Wyzwoliciele". Timothy O'Keeffe, emerytowany profesor Southern Connecticut State College, miał szwagra, który stracił nogę podczas służby w "Wyzwolicielach" i dlatego poświęcił lata wysiłków na ujawnienie kluczowej, choć dotychczas nieopisanej roli, jaką odegrali w ostatecznym zwycięstwie aliantów.