Antropologia apofatyczna: Tłumaczenie z języka angielskiego

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Apophatic Anthropology: An English Translations

Zawartość książki:

Projekt antropologii apofatycznej (1952) był jednym z najważniejszych zagadnień filozoficznych Andra Scrimy. Pascalowskie w swej istocie podejście odchodzi od augustyńskich korzeni zachodniej teologii chrześcijańskiej i rozwija chrześcijańską antropologię opartą na wschodnim prawosławiu.

Dążenie człowieka do zrozumienia samego siebie nie prowadzi, jak w przypadku Pascala, do utożsamienia się z cierpieniem Jezusa Chrystusa, ale dalej, do próby deifikacji, theosis, w której głównym pojęciem jest Wcielenie. Próba ta otwiera przed człowiekiem możliwość pojmowania siebie jako wnętrza Boga. Człowiek staje się zatem fizycznym i metafizycznym pomostem między stworzeniem a niestworzonym, jedynym stworzeniem, które nosi w sobie obraz Boga.

Jego tajemnicza wewnętrzna istota tworzy zatem jego jedność, która jest transcendentna wobec natury.

Perspektywa Scrimy karmi się wielkimi źródłami wschodniej duchowości, od Grzegorza z Nyssy po Maksyma Wyznawcę. Tutaj filozofia staje się rozdziałem chrystologii.

Scrima wierzył, że poprzez koncepcję osoby Zbawiciela wszystkie problemy ludzkiej natury i ludzkiej myśli zostały już rozwiązane. Posiadając zarówno boską, jak i ludzką naturę, Chrystus jest paradygmatem dla każdej ludzkiej osoby. Dwie natury Chrystusa, które według Soboru Chalcedońskiego są niezmieszane, niezmienne, niepodzielne i nierozdzielne, reprezentują również spotkanie między niestworzoną łaską a ludzką naturą w głębi ubóstwionej istoty.

Antropologia apofatyczna jest głęboko związana z próbami współczesnego świata. Scrima uważa teocentryzm ontologiczny za jedyną postawę filozoficzną, która jest w stanie oddać człowiekowi dynamiczny i płodny pierwiastek tajemnicy. Ta perspektywa przywraca człowieka w anagogicznym napięciu głębokiej wiedzy i sprowadza go z powrotem do domu.

Scrima uważa również, że ignorowanie tej tajemnicy prowadzi do tragedii "utraty" obrazu Boga w nas, co kończy się oddzieleniem paradoksalnej jedności, która jest niezbędna dla każdego stworzenia.