Ocena:
Książka jest dobrze oceniana ze względu na swoją przejrzystość i pomoc w zrozumieniu złożonych koncepcji akademickich, zwłaszcza w odniesieniu do pracy Spivak. Jednak niektórzy czytelnicy byli rozczarowani kwestiami dostawy i charakterem treści, błędnie myśląc, że jest to oryginalny tekst.
Zalety:⬤ Doskonały stan
⬤ Jasne wyjaśnienie złożonych tematów
⬤ Pomocne w zrozumieniu pracy Spivak.
Opóźniona dostawa; Mylące oczekiwania, ponieważ jest to esej, a nie książka.
(na podstawie 5 opinii czytelników)
An Analysis of Gayatri Chakravorty Spivak's Can the Subaltern Speak?
Krytyczna analiza klasycznego postkolonialnego eseju Spivak z 1988 roku, w którym argumentuje ona, że głównym problemem najbiedniejszych i najbardziej zmarginalizowanych w społeczeństwie (subalterns) jest to, że nie mają platformy do wyrażania swoich obaw i głosu, aby wpływać na debaty polityczne lub domagać się bardziej sprawiedliwego udziału w dobrach społecznych.
Kluczowym tematem prac Gayatri Spivak jest sprawczość: zdolność jednostki do podejmowania własnych decyzji. Podczas gdy głównym celem Spivak jest rozważenie sposobów, w jakie subalterni - jej termin na rdzennych mieszkańców wywłaszczonych w społeczeństwach kolonialnych - byli w stanie osiągnąć sprawczość, niniejszy artykuł koncentruje się w szczególności na opisaniu sposobów, w jakie zachodni naukowcy nieumyślnie reprodukują hegemoniczne struktury w swojej pracy.
Spivak sama jest badaczką i doskonale zdaje sobie sprawę z trudności i niebezpieczeństw związanych z zakładaniem, że wypowiada się w imieniu subalternów, o których pisze. W związku z tym jej praca może być postrzegana głównie jako delikatne ćwiczenie w krytycznym myśleniu umiejętności interpretacji; szczegółowo przygląda się kwestiom znaczenia, a konkretnie rzeczywistemu znaczeniu dostępnych dowodów, a jej artykuł jest próbą nie tylko podkreślenia problemów z definicją, ale także ich wyjaśnienia.
Tym, co sprawia, że jest to jedno z kluczowych dzieł interpretacyjnych w bibliotece Macat, jest oczywiście jego podstawowe znaczenie. Interpretacja, w tym przypadku, jest kwestią różnicy między pozwoleniem subalternom mówić za siebie, a narzucaniem im sposobu mówienia, który - niezależnie od dobrych intencji - może być równie szkodliwy w postkolonialnym świecie, jak hamujące sprawczość struktury polityczne samego świata kolonialnego. Oczyszczając się z resztek naukowych prób interpretacji, Spivak sprzeciwia się specyficznie intelektualnej formie ucisku i marginalizacji.